Boeken over ouder worden
Een beetje leuk om ouder te worden door o.a. gezond te leven, kunt je wel gezonder én gelukkiger oud worden. Dit kun je doen door o.a. met gezond eten, sporten indien mogelijk. We hebben diverse boeken die leuk zijn om te lezen, maar ook ideeën eruit te halen.
We wensen je veel leesplezier toe in deze geselecteerde boeken.
Leeslectuur
Geluk is weemoed omdat het verleden zich niet herhaalt,´ schreef Rutger Kopland ooit. Wie ouder is zal af en toe door een melancholisch gevoel overvallen worden om even stil te staan bij het verleden. In Ouder, de mooiste gedichten over ouder zijn wordt stil gestaan bij de vele facetten van het ouder zijn: het zelf kind zijn en de wondere wereld van vroeger, het krijgen van kinderen, het verlies van ouders, het besef van ouders zijn en samen ouder worden.
Ouder, de mooiste gedichten over ouder zijn is opnieuw een fascinerende bloemlezing van Uitgeverij 521. Uit het werk van Nederlands beste dichters werd een originele, soms onverwachte, maar altijd herkenbare keuze gemaakt.
Nobelprijswinnaar Hermann Hesse laat met de berusting van de jaren zijn licht schijnen over de kunst van het ouder worden. Een boek van diepzinnige wijsheid, troost, berusting en liefde voor alles wat leeft. Een bijna literair testament van deze grootse schrijver. Door zijn hele werk heen strooide Hesse zijn doorleefde gedichten en teksten over het ouder worden. De jaren maakte hem werkelijk wijs. Hij doorzag steeds beter de knelpunten in zijn leven, hij waardeerde meer en meer het dagelijks opkomen van de zon. Bij verlies van kleur en hartstocht genoot hij steeds meer van contouren en profielen. Ouder wordend bleef in hem de jeugd leven. Het ouder worden nam hij als afscheid mee naar de mooiere wereld na het graf.
In de laatste 150 jaar is onze gemiddelde levensverwachting meer dan verdubbeld. Veel is al gezegd over de economische, biologische en medische gevolgen daarvan. Maar wat betekent ouder worden eigenlijk? Is het de laatste reis naar de dood of een diep en intens ervaren afsluiting van het leven? Is het een kwestie van vooral proberen ?jong te blijven? of heeft de ouderdom zijn eigen onvervreemdbare kwaliteiten?
In het autobiografische geheugen tekenen we onze persoonlijke lotgevallen op. Het is het register dat we raadplegen als iemand ons vraagt wat onze vroegste herinnering is, hoe het huis eruit zag waar we als kind hebben gewoond of wat het laatste boek is dat we hebben gelezen. Het autobiografische geheugen groeit samen met ons op. Het is onze intiemste metgezel, maar stelt ons ook voor vragen.
Waarom trekt het zich zo weinig van onze opdrachten aan, maakt het zoek wat we hadden willen bewaren, of komt het kwispelstaartend aandragen wat we juist hadden weggegooid om het kwijt te raken? Waarom zijn we vrijwel alles vergeten wat voor ons derde of vierde gebeurde? Hoe komt het dat geuren zulke vroege herinneringen losmaken? Waarom hebben we zo’n feilloos geheugen voor krenkingen? Waarom lijkt het leven sneller te gaan als je ouder wordt?
De bijna negentigjarige Marjan Berk vertelt met humor en zelfspot over levenslust, ouder worden en alles wat daarbij komt kijken ‘Op weg naar de toekomst’ bevat een selectie van verhalen en columns, waarin Marjan Berk met humor en zelfspot, zonder blad voor de mond te nemen haar leven bespreekt. Al jaren schrijft Marjan over oud zijn en alles wat daarbij komt kijken. Over lichamelijke ongemakken die niet meer verdwijnen, behulpzame voetgangers die je ongevraagd het zebrapad over sleuren en behandeld worden alsof je morgen dood neervalt.
Oud genoeg om dood te gaan van Barbara Ehrenreich, winnaar van de Erasmusprijs 2018, is een vlijmscherp pleidooi voor een goed leven. Ieder mens ontdekt een keer dat het leven eindig is. Sommigen beseffen het als kind al, anderen pas wanneer de eerste grijze haren zich aandienen. Vaak proberen we dat besef zo snel mogelijk weer te verdringen, of we gaan ons ertegen verzetten met zalfjes, pilletjes of preventief medisch onderzoek.
En dat is een misverstand, betoogt Ehrenreich in dit heerlijk nuchtere, geestige en tegelijkertijd diepgravende boek. De mens heeft namelijk nauwelijks invloed op het verouderingsproces, in elk geval veel minder dan de gezondheidsindustrie ons wil doen geloven. Het enige wat we kunnen kopen is de illusie dat we de boel onder controle hebben. En daar koop je uiteindelijk natuurlijk niet veel voor. Wat ons te doen staat is zowel eenvoudig als lastig: we moeten onze sterfelijkheid accepteren en onzekerheid aanvaarden.
Ouder worden, voor de één een drama, voor de ander eindelijk rust. Wij, veertiger en vijftiger, vroegen ons af: wat staat ons allemaal te wachten? We zijn op een leeftijd gekomen waarvan je zou kunnen denken dat alles alleen nog maar minder gaat worden. Hoe worden we gelukkig en fit ouder, in plaats van chagrijnig en uitgeblust? Na uitgebreide research en input van diverse experts zijn we een stuk wijzer geworden. Wij delen dit graag met jou in dit gedetailleerde handboek, met tips van top tot teen. Volgens professor George Vaillant is gelukkig oud worden een makkie, nog beter zelfs: “Ouderdom leidt tot meer geluk”. Daar doen we het voor!
Kun je van jezelf blijven houden naarmate het leven je tekent, en rimpels en gebreken niet meer te negeren zijn? In ‘Positief ouder’ vertellen twintig vrouwen van boven de vijftig hoe je niet ondanks maar juist dankzij het ouder worden mooi kunt blijven, kunt groeien en nieuwe doelen kunt bereiken.
Onderzoeker en trainer Ellen Heuven koppelt de levensverhalen van twintig vrouwen over de hele wereld aan inzichten uit de positieve psychologie: de stroming die zich richt op het overwinnen van tegenslagen, het vinden van zingeving en het tot stand brengen van gezonde relaties. Hoe uiteenlopend je gevoelens, wensen en mogelijkheden ook zijn, de verhalen van deze vrouwen tonen overtuigend aan dat er tal van wegen bestaan om gelukkig ouder te worden.
‘Ik “ga niet om” met ouder worden, ik omarm het. Het is onvermijdelijk. Sla je armen om haar heen, behandel haar als een vriend en laat haar in je hart.’
In het autobiografische geheugen tekenen we onze persoonlijke lotgevallen op. Het is het register dat we raadplegen als iemand ons vraagt wat onze vroegste herinnering is, hoe het huis eruit zag waar we als kind hebben gewoond of wat het laatste boek is dat we hebben gelezen. Het autobiografische geheugen groeit samen met ons op. Het is onze intiemste metgezel, maar stelt ons ook voor vragen.
Waarom trekt het zich zo weinig van onze opdrachten aan, maakt het zoek wat we hadden willen bewaren, of komt het kwispelstaartend aandragen wat we juist hadden weggegooid om het kwijt te raken? Waarom zijn we vrijwel alles vergeten wat voor ons derde of vierde gebeurde? Hoe komt het dat geuren zulke vroege herinneringen losmaken? Waarom hebben we zo’n feilloos geheugen voor krenkingen? Waarom lijkt het leven sneller te gaan als je ouder wordt?
Doortje, een alleenstaande 78-jarige vrouw, hoort dat zij ongeneeslijk ziek is. De schrik slaat haar om het hart, want er zijn nogal wat onverwerkte gebeurtenissen die ze onder ogen moet zien. Doortje besluit de strijd tegen haar ziekte aan te gaan om tijd te rekken. De behandelingen zijn zwaar. Al snel blijft er niet veel van haar zelfstandigheid over. Ze wordt afhankelijk van de thuiszorg en van haar dochters die, naast hun drukke bestaan, mantelzorg verlenen. Doortje is wanhopig en voelt zich schuldig dat ze haar kinderen hiermee opzadelt. Ze meent aan alles te voelen dat haar omgeving haar leven als voltooid beschouwt, maar de drang om met zichzelf in het reine te komen is groter.
In ‘De ziel kent geen leeftijd’ beschrijft Thomas Moore de verfrissende en optimistische weg van het ouder worden. We hoeven hier niet bang voor te zijn, maar mogen deze weg juist omarmen en verwelkomen. In een tijd waarin het belangrijker dan ooit lijkt om jong te blijven (zowel qua uiterlijk als qua gedragingen) kunnen we vervreemd raken van onszelf. Waar staan we in het leven? Hoe willen we ons leven invulling en vervulling geven? Juist als je ouder wordt, heb je steeds beter antwoord op deze vragen.
Maar soms lijkt het wel alsof we daar niet aan toe mogen geven, we moeten koste wat kost ‘hip & happening’ blijven. Dan liggen oppervlakkigheid en vervlakking op de loer, terwijl ouder worden juist een proces is waarbij we onderscheidender, complexer, vervulder, liefdevoller en meer verbonden worden. Thema’s die Thomas Moore in ‘De ziel kent geen leeftijd’ aansnijdt zijn onder andere liefde, melancholie, mentorschap, seksualiteit, nieuwe leefvormen en een ‘erfenis’ nalaten. Een positief boek in een tijd waarin ouder worden vaker als straf wordt gepresenteerd dan als iets waardevols!
Boeken over o.a. gezondheid, geestelijkheid en ouder worden.
Over ouder worden wordt er veel gepraat. Iedereen droomt ervan om oud te worden met een rustig gemoed en een heldere geest, maar het is niet aan iedereen gegeven.
In dit boek ontdek je wat er allemaal kan mislopen in de hoofden van ouderen. Aan de hand van jarenlange expertise en meeslepende verhalen brengt dit boek de wetenschap over geestelijke gezondheidsproblemen bij ouderen tot leven.
Rimpelingen in het hoofd van ouderen is een diepmenselijk verhaal over de uitdagingen die gepaard gaan met het ouder worden, en biedt een weg voorbij de vooroordelen. Bovenal is het een hoopvol en positief verhaal over de realiteit van ouder worden, over de kracht van medische vooruitgang en de schoonheid van ons brein.
Een dokter spreekt
In deze reeks vertellen topexperts wat goede zorg voor hen betekent, en geven ze hun verwondering mee over medische vooruitgang. Ze toont hoe artsen in de wereld staan, constant in dialoog gaan en spreken over wat hen bezighoudt.
Twee vertellingen over burgersupport aan migrerende mensen en nabijstaanden. Over de impact van het Alzheimer Café in Heumen en het Odensehuis Animi Vivere voor mensen met dementie op jonge leeftijd in Wijchen. Een zoektocht naar verbindingen tussen persoonlijke, maatschappelijke en financiële verlangens en belangen, die bij belanghebbende partijen leven.
Zorg je voor iemand met dementie? Waar vind je dan steun en troost? In dit boek zijn vele bronnen van steun en troost te vinden. Inspirerend als je zorg geeft aan een naaste met dementie en zeker ook als je zorggevers ondersteunt. Want zorgen voor iemand met dementie roept allerlei gevoelens op. Je ziet je naaste steeds meer veranderen en je kunt er niets tegen doen. Het is begrijpelijk dat je je angstig, machteloos en verdrietig voelt over je naaste die langzaam maar zeker terechtkomt in een eigen verwarrende wereld.
Vaak heb je ook nog heel andere gevoelens als je zorg geeft aan iemand die steeds meer afhankelijk van je wordt. Waarover voel ik mij schuldig? Waar schaam ik me voor? Waar heb ik spijt van? Dergelijke gevoelens komen in gesprekken veel minder snel aan de orde, maar kunnen wél zwaar op je drukken
Deze autobiografie gaat over een echtpaar. Beiden zijn arts: hij gynaecoloog, zij anesthesioloog. Na hun beider pensionering openbaren zich bij haar symptomen die wijzen op de ziekte van Alzheimer. Ze wil er niets over weten, laat staan een onderzoek ondergaan. Haar toestand is onbespreekbaar: als ze al alzheimer zou hebben, moet haar man maar bij haar weggaan, vindt ze.
De partner/mantelzorger probeert haar tegemoet te komen en de aandoening min of meer te negeren. Door vrienden en familie wordt er intussen al wel over gesproken. Een breekpunt is het moment wanneer een familielid haar confronteert met de dementie. Als het zo is, meent ze, zal ze ertegen vechten en laten zien dat ze er goed mee overweg kan. Ze vraagt haar man om haar in elk geval niet te laten opnemen in een ‘inrichting’ met daarbij de woorden: ‘Laat me in mijn waardigheid’.
Rogier leefde van dag tot dag, van uur tot uur. Hij voelde zich vaak zo beroerd dat hij geen ruimte had om over de toekomst na te denken. Johanna daarentegen maakte zich grote zorgen. In stilte observeerde ze Rogier en zag zijn dagelijkse geworstel met zijn lichaam. Hoe moest dat verder? Wat stond ze nog te wachten? Hoe verloopt deze ziekte?
Schudverlamming, een autobiografisch verhaal over liefde en verlies.
Als jonge vijftigers leiden Johanna en haar man Rogier een gerieflijk leven. Ze vormen een gelukkig gezin met hun twee energieke puberzonen en hebben goede banen. Wanneer Rogier een ernstige vorm van parkinson krijgt, verandert hun leven radicaal. Al gauw wordt hij hulpbehoevend en neemt Johanna noodgedwongen de rol van mantelzorger op zich.
Dit boek is geschreven voor 60-plussers die het leuk en belangrijk vinden de vinger aan de medische pols te houden. Die het belangrijk vinden om zich te verdiepen in medische problemen die zich kunnen voordoen als we ouder worden. Die het een goed gevoel geven dat we niet `wachten’ totdat ons iets overkomt, maar actief met kennis van zaken de signalen van ons lichaam opvangen en daardoor wellicht medische aandoeningen vóór kunnen zijn.
Die op de hoogte zijn van het eigen ziektebeeld en daardoor beter aan herstel kunnen werken.`100 medische vragen over het ouder worden’ is een boek dat vele onderwerpen aanstipt waar we ons voordeel mee kunnen doen. Wat ons inzicht geeft in wat er kán, maar lang niet altijd hoeft te gebeuren.
Een beetje in de war, over het omgaan met geestelijk hulpbehoevende ouderen
Over senioren horen we gelukkig tal van optimistische, zelfs vrolijke berichten. En inderdaad, vandaag genieten vele ouderen van een gelukkige en wijze tweede levenshelft. Helaas is dit niet voor iedereen weggelegd. De ouderdom heeft ook zijn onmiskenbaar minder fraaie kanten: het overlijden van een geliefde, onzekerheid en angst, gezondheidsproblemen, depressieve klachten, moeilijk oplosbare familiale conflicten; sommigen worden getroffen door dementie.
Dan heeft men troost nodig. Vanuit de dichte omgeving, maar vaak ook vanuit de professionele hulpverlener.
Dit boek belicht het wel en wee van de ouderdom. Ook komen zowel de bezorgdheden van de familie als de uitdagingen voor de professionele hulpverlener bij het begeleiden van ouderen aan bod. Met deze uitgave als eerste wordt een nieuwe serie begonnen: Senioren in de maatschappij.
In onze westerse samenleving is eeuwig jong het motto. Ouder worden boezemt angst in en oudere mensen worden al te vaak als ‘niet meer nuttig’ weggezet. Gedragsbioloog Mark Nelissen toont het tegendeel aan. Oma’s en opa’s zijn er omdat ouderdom evolutionair nuttig is. Sterker nog: het ontstaan van de mens is onlosmakelijk verbonden met het ontstaan van ouderdom. In Eindelijk oud herstelt Mark Nelissen de vijftigplusser in ere. Hij legt haarfijn uit waar de oudere mens evolutionair vandaan komt, wat ouder worden biologisch inhoudt, waarom de menopauze nut heeft en vooral: waarom we er moeten naar uitkijken om… eindelijk oud te worden.
Hoe ga je om met het verlies van een ouder als je zelf nog niet zo lang op eigen benen staat? Van harte gecondoleerd geeft een beeld van hoe leeftijdgenoten dat doen. Je leest de ervaringen van mensen van wie de vader, moeder of allebei de ouders zijn overleden.
Ameline sprak met meer dan twintig van hen over rouwverwerking en zes daarvan, inclusief zijzelf, staan centraal in het boek
Prof.dr.Joep Dohmen (1949) is emeritus hoogleraar Wijsgerige en praktijkgerichte ethiek aan de Universiteit voor Humanistiek te Utrecht. Recent werd hij benoemd tot lector Bildung aan het Centrum voor Humanistische Vorming. Daarnaast is hij verbonden aan de Hogeschool voor Toegepaste Filosofie en aan de Bildung Academie van de Universiteit van Amsterdam. Op 20 november 2015 houdt hij zijn oratie bij de aanvaarding van zijn lectoraat.
Van zijn hand verschenen Nietzsche over de menselijke natuur, de bloemlezing Over levenskunst en Tegen de onverschilligheid. In het voorjaar van 2010 verscheen de door hem en Jan Baars samengestelde bloemlezing De kunst van het ouder worden. Samen met Maarten van Buuren stelde hij de bloemlezingen De prijs van de vrijheid en Van oude en nieuwe deugden samen.
